W latach 1914–1917 służył w I Brygadzie Legionów Polskich w 1 Pułku Piechoty Legionów oraz 1 Pułku Ułanów. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c.k. armii, a potem internowany na Węgrzech. 

W listopadzie 1918 w Lublinie współorganizował 3 Pułk Ułanów Śląskich. Walczył w Galicji w wojnie polsko-ukraińskiej i w wojnie polsko-rosyjskiej. Był dwukrotnie ranny. 

W latach 1919–1926 był dowódcą kolejno plutonu, szwadronu i dywizjonu oraz II zastępcą dowódcy 7 Pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1926-1928 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 października 1928 r., po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział służbowy do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko kierownika wyszkolenia bojowego. W styczniu 1930 został wykładowcą taktyki kawalerii w Wyższej Szkole Wojennej i Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 

W latach 1931–1936 dowodził 12 Pułkiem Ułanów Podolskich. W 1936 został wyznaczony na stanowisko szefa Wojskowego Biura Historycznego. 

W wojnie obronnej 1939 był szefem Sztabu Frontu Południowego i Obrony Lwowa. Schwytany przez NKWD podczas próby przedostania się na Węgry, do sierpnia 1941 był więziony na Łubiance w Moskwie. 

Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, został najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego, a następnie dowódcą kolejno 8 i 5 Dywizji Piechoty. W 1941 został awansowany do stopnia generała brygady. W latach 1942–43 był szefem Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie dowódcą 2 Brygady Pancernej, z którą odbył całą kampanię włoską 2 Korpusu Polskiego. 

W latach 1945–1947 dowodził 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny. Autor licznych prac o historii i taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950, został pochowany na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.


Bibliografia:

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 154.